امروز هم داشتم یه مصاحبه از آقای «بهرام عظیمی» کارگردان انیمیشن با خبرگزاری فارس می خوندم که یه سری نکات مفید اقتصادی درباره انسان اقتصادی ایرانی داشت و به نظرم جالب اومد.

2سال پیش یک جشنواره‌ در چین برگزار شد که من هم داور بودم و هم 10 دقیقه از «تهران 1500» را به آنجا بردم تا به نمایش بگذارم و در آن سالن 3000 نفر حضور داشتند، قبل از من یکی از کارگردان‌های کمپانی پیکسار(یک شرکت پویانمایی آمریکایی )، سخنرانی داشت و در خصوص علت موفقیت کمپانی پیکسار صحبت کرد و او به راحتی اطلاعات و تجربیات تخصصی خود را در اختیار همه قرار می‌داد و هر سوالی از او می پرسیدند جواب می‌داد، اما ما در ایران بی‌اهمیت‌ترین نکات تکنیکی را از هم پنهان می‌کنیم، 3 نفر به راحتی نمی‌توانیم با هم کار کنیم، آنان ویژگی‌های مثبتی دارند که بر اثر همین ویژگی‌ها کارهایشان خوب می‌شود. اینجا همه حسابگر شده‌اند، به جای آنکه به این فکر کنند که کار خوبی ارائه دهند به دنبال حساب کتاب هستند که چقدر دریافت می‌کنند و دیرتر سر کار بیایند و زودتر بروند. در اینجا وقتی من به کسی می‌گویم که بنشین اینجا و این کاراکتر را انیمیت کن، اولین سوالی که از من می‌پرسد این است که می‌شود یک جای دیگر بنشینم؟ می‌شود کاراکتر دیگری انیمیت کنم؟! در حالی که آن‌ها فقط به روی کاری که به آن‌ها داده می‌شود تمرکز می‌کنند، آن‌ها از جایگاهی که به آن‌ها داده می‌شود راضی هستند. اما آدم‌هایی مثل من آماتورهایی هستیم که هیچ‌گاه از جایگاه خود راضی نیستیم و ادا و اطوارمان از صد تا حرفه‌ای بیشتر است.